Levi is een kater van ongeveer 10 jaar oud en heeft al een langer verleden, de overleden dame was niet zijn eerste eigenaar. Levi was een echte buitenkat, maar de dierenarts heeft mijn cliënte geadviseerd hem niet buiten te laten, omdat hij zich waarschijnlijk dan niet meer laat vangen. En zo zit hij de hele dag boven in een logeerkamer in een boerderij. Hij mag wel rondlopen, maar hij komt de kamer niet uit. Hij vindt alles eng, de andere katten, de hond en de mensen (vooral mannen). Eigenlijk de hele omgeving. Het liefst zou hij ergens onder gaan zitten en er niet meer onderuit komen. Het ontbreekt hem aan niks; genoeg te eten, veel leuke speeltjes, mandjes op verschillende plekken en regelmatig een kijkje om de hoek van mijn cliënte en waar mogelijk wat voorzichtige aaitjes, een echte knuffel laat hij nog niet toe.

Voor mij best lastig, een kat benaderen die bang is. Maar ik ga op de grond zitten, vlak bij zijn mandje waar hij op dat moment in ligt, en begin met een rustig gesprekje en mijn handen die heel langzaam naar hem toe bewegen. Hij kijkt me wantrouwend aan maar beweegt niet. Uiteindelijk mag ik hem voorzichtig aanraken en hij beweegt zelfs met zijn koppie richting mijn hand. Best lekker dus. Van daaruit schuif ik langzaam een beetje dichterbij. Ik begin heel voorzichtig met het geven van de impulsjes en ben eigenlijk verbaasd hoe goed het gaat en ik uiteindelijk bijna een hele release kan uitvoeren. Uiteindelijk ben ik wel bijna 2 uur bezig geweest, waar ik dat normaal in 30 minuten wel kan doen.

Bij mij tweede bezoek hoor ik dat hij al meer ontspannen was, minder fel op de andere katten reageerde en heel voorzichtig beneden kwam kijken. Om vervolgens weer snel naar boven te rennen, maar toch, een eerste stapje is gezet. De release ging al stukken sneller, hoewel het wantrouwen er nog steeds was. Bij het derde bezoek vertelde mijn cliënte dat hij vaker even beneden kwam kijken, zelfs op schoot kwam zitten, meer om zich heen kijkt, meer contact zoekt en ze mag hem overal aanraken, zelfs op zijn buik.

Omdat hij 2 weken later naar de dierenarts moet en dat hem veel stress zou geven, hebben we nog een vierde keer afgesproken. Tijdens die release vertelde ze dat hij nog ontspannender was en niet meer blies naar de andere katten. Hij komt vaker op schoot zitten, makkelijk naar beneden, en zoekt zelfs al plekjes in lekker een tijd te blijven liggen. Later hoor ik dat het steeds makkelijker voor hem in huis wordt, en hij zich meer thuis voelt. Hij zit een stuk lekkerder in zijn vel en heeft een totaal andere “gezichts”uitdrukking.

Al met al weer een hele dankbare kattenklant (en vooral ook zijn baasje) erbij.